U kon in deze kolommen al eerder lezen over de muzikale exploten van de broers Alan en Youen Paranthoën, twee folkies die, naast een bijzonder gevoel voor fijne muziekjes en arrangementen, ook begiftigd zijn met een meer dan gemiddeld ontwikkelde zin voor theatrale onnozelheid en zelfrelativerende humor. Ze opereren niet alleen als duo: ze zijn ook lid van het geweldige ensemble Spontus en de jongste van de twee -dat denk ik toch-, Youen, is daarnaast ook 20% van de kompleet kierewiete en hoogst ongewone fanfare “Menace d’éclaircie”, een naam die zich laat vertalen als opklaringsdreiging en waarvoor je al behoorlijk geschift moet zijn om hem te kunnen bedenken.

Soit, dit gezelschap kon je, in pre-Corona tijden geregeld aantreffen in de straten van dorpjes en stadjes die hun jaarlijkse kermis houden of gewoon straatfeesten organiseren. Gewapend met Bombarde, percussie, accordeon, gitaar of banjo en sax, brengen zij elk dorpsplein of straatpubliek aan het dansen met een dosis muziekjes die het midden houden tussen pastiche en sérieux.

Op deze debuutplaat wagen ze zich dus, naar eigen zeggen aan instrumentale Rock ’n’ roll met teksten in het Engels”. Om maar te zeggen hoe geschift de kerels zijn. Nu, ze zijn even ongevaarlijk als gek, zoals ook uit de plaattitel blijkt: “eet je patatten op en doe je Converse pantoffels aan”. Anders kun je namelijk niet rock ’n’ roll zijn…

Nu goed, de nummers dragen vaak heel grappige titels, die minstens naar roc ’n’ roll verwijzen, maar tegelijk helemaal folk kunnen klinken: “Yvette & Elvis” heeft, vanwege de verwijzing naar Yvette Horner, nogal wat Frans Chanson in zich, ook al omdat het door de accordeon gedragen wordt. Opener “Rock ha billig”, verwijst ergens naar, maar een Blues Brothers-achtige riff wordt op doedelzak en tuba gespeeld, weliswaar tegen het einde aan aangevuld met een scheurende gitaar, maar Rockabilly is dit in de verste verte niet.

“Freddy met l’Curry” verwijst ook naar iemand, maar in de funky track -een goeie trouwens- is het tevergeefs speuren naar sporen van de muziek van de man in kwestie. “Kenavo Tino” -“Kenavo”betekent “tot ziens”, is, wat mij betreft het prijsbeest van de plaat, al weet ik nog altijd niet over welke Tino de titel het heeft, maar dit nummer is zo onweerstaanbaar met zijn mix van bolero en Tejano rockgitaar, dat je je ongemerkt in sixties modus voelt verglijden.

Enfin, ik merk van mezelf dat ik een beetje van de hak op de tak spring, maar dat doet de plaat eigenlijk ook en net dat maakt ze zo onweerstaanbaar:vijf ruimschoots volwassen venten, die ongeremd en ongestoord hun twintigjarige zelve van toen terug naar boven halen…dat lijkt op een “enkel venten”-weekendje, waarbij alles terug kan, waar je je gelet op je echte leeftijd logischerwijze zou voor schamen. Zo’n plaat is dit dus en deze mild bejaarde jongen, die ergens wel altijd twintig zal blijven, schaamt zich totaal niet voor het feit dat hij dit geweldig vindt.

(Dani Heyvaert)